من جوايا لبرايا
الصورة اللى فوق دى مش صورة قلبين متعلقين ببعض
دى صورة قلب خرج عن اطاره
حاسه انى عامله زى القلب ده خرجت عن اطارى
مش بمعنى التجاوز لكن بمعنى الضياع
حاسه انى ضايعه وان كل حاجه بتضيع منى
.... زى ما اكون ماشيه فى صحرا وكل شويه تقع منى نقطه ميه
لحد ما الميه اللى معايا هتخلص و اموت من العطش
وحتى مش حاسه بحسره على اللى راح منى ولا انى ندمانه انى مخلتش بالى من الاول وحافظت عليه
انفصلت عن نفسى... وبقيت اتنين... حتى نظرات العنين... مبيتقابلوش فيها
واحده عباره عن شبح هايم بيتصرف تصرفات لا عارفه انها صح ولا عارفه انها غلط
وحتى لو غلط مش عايزة ولا حابه انى امنعها
وحتى لو صح انا برده مش عايزه اشجعها ولا ادعمها
والتانيه واقفه خرسا والشلل فى كل جزء فيها حتى عقلها كل اللى قادره تعمله تتفرج على اللى بيحصل
ادامها وكأنه سراب مش حقيقه
مهما بقى يحصل من فرح مبيفرحنيش ومهما يحصل من ألم مبيوجعنيش
حتى البكا مبقتش قادره اطلعه ولا حاسه انى عايزة جوايا اكتمه
مش بتمنى الموت لانى اساسا مش جاهزة حتى للموت
اتعودت على اللى انا فيه ومعدتش بحس باى حاجه حلوة او وحشه
يمكن الاحساس اللى باقى معايا هو بس احساسى بربنا
بقيت زى المريض اللى قلبه وقف ونفسى بتحاول ترجعنى للحياه بالصدمات الكربائيه
لا بتسبنى أموت ولا بتقدر تحيينى من تانى
فقدت سيطرتها عليا فخرجت عن طوعها ومعدتش حتى حاسه بوجودها
وبدأت تحتضر ادام عنيا
كلام كنت عايزة أقوله مش مهم يطلع حلو.. يطلع زفت ...المهم انى طلعته وخلاص
ميهمنيش لا شكله ولا طريقته المهم ان مكانه دلوقتى برانى مش جوانى بيقرفنى
